اثربخشی آموزش گروهی تاب آوری بر بهبود نارسایی های شناختی و هیجانی دانش آموزان دارای اضطراب امتحان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر بهبود نارسایی های شناختی و هیجانی دانش آموزان دارای اضطراب امتحان بود. روش این مطالعه، آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر دوره اول مقطع متوسطه مدرسه الزهرا در سال تحصیلی 93-92 تشکیل می دهند. کلیه دانش آموزان این مدرسه با مقیاس اضطراب امتحان اشپیل برگر مورد بررسی قرار گرفتند. سپس از بین افراد دارای اضطراب امتحان (بر اساس نقطه برش 50)، تعداد 40 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 20 نفر)، گمارده شدند. آزمودنی های گروه آزمایشی به مدت 9 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش تاب آوری قرار گرفتند. آزمودنی های گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. با استفاده از پرسشنامه نارسایی های شناختی، مقیاس پردازش هیجانی، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان، آزمون بازشناسی بیان چهره ای هیجان و پرسشنامه اضطراب امتحان پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش تاب آوری موجب کاهش نارسایی های شناختی (0/01>p)، بهبود پردازش هیجانی (0/001>p)، افزایش راهبردهای مثبت تنظیم شناختی هیجان (0/001>p)، کاهش راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجان (0/01>p) و کاهش اضطراب امتحان (0/001>p) می شود، اما این آموزش بر بهبود بازشناسی هیجان تأثیری نداشت. با توجه به یافته های پژوهش می توان بیان کرد که آموزش تاب آوری برای دانش آموزان مبتلا به اضطراب امتحان قابلیت کاربرد داشته و می تواند به عنوان یک مداخله روان شناختی جهت کاهش مشکلات شناختی و هیجانی این دانش آموزان، مورد استفاده قرار گیرد.